Radi realizacije projekta „Beograd na vodi“, koji obuhvata izgradnju milionskih kvadrata na obali Save, država je poklonila na upravljanje čitav niz javnih zdanja stranom partneru.

Gotovo trideset miliona evra vredne javne imovine, ne računajući 177 ha zemljišta savskog priobalja, koliko je obuhvaćeno Prostornim planom područja posebne namene, dato je na upravljanje i korišćenje bez naknade, investitoru iz Ujedinjenih Arapskih Emirata. Po Zakonu o planiranju i izgradnji, zemljište koje je dato na korišćenje, nakon izgradnje objekata, pravo korišćenja konvertuje u pravo svojine. Na ovo „arčenje“ javne imovine državni organi ćute, kao i Republičko javno pravobranilaštvo. Ćute, jer je projekat proglašen od posebnog značaja za prestoni grad i državu, iniciran od vlade , a prvenstveno od predsednika države, koji je predlagač mnogih neprimerenih ideja iz sfere urbanizma, ignorišući struku, kao i kritičar objekata koji su našli mesto u istoriji arhitekture ( nedavno je izjavio, obilažeći Trg Republike, da je zgrada Doma štampe „odvratna“, poznato delo arhitekte Ratomira Bogojevića iz šezdesetih godina prošlog veka, projektovana u maniru korbizijanske arhitekture za potrebe Kulturnog centra Beograda, uživajući status prethodne zaštite kao spomenik kulture )

U sklopu privrednog društva „Beograd na vodi“ doo, čiji je većinski član kompanija iz UAE „Belgrade Waterfront Capital Investment LLC“, našli su se javni objekti, ustupljeni na upravljanje bez naknade arapskom partneru: zgrada Beogradske zadruge - Geozavod, sa pravom besplatnog upravljanja na rok od trideset godina, delo arhitekata Andre Stevanovića i Nikole Nestorovića iz 1907. godine, neobaroknog izgleda, proglašena za kulturno dobro od velikog značaja; zgrada Osiguravajućeg i kreditnog društva Beogradske zadruge – hotel „Bristol“ iz 1912. godine, delo arhitekte Nikole Nestorovića u stilu secesije, spomenik kulture kao nepokretno kulturno dobro ( građani su svedoci nehumanog odnosa države i nedostatka empatije prema dugogodišnjim korisnicima hotela, vojnim izbeglicama); zdanje Glavne železničke stanice iz 1884.godine, koje će po želji predsednika države postati Muzej istorije; fabrika hartije „Milan Vapa“ – Jugošped iz 1924. godine, delo arhitekte Karla Haniša, najpoznatiji objekat srpske industrijske arhitekture i spomenik kulture ; zgrada Pošte na Savskom trgu iz tridesetih godina prošlog veka; zgrada Okretnice vagona; zgrada Magacina Francusko - srpske banke – „Simpo“ iz 1922.godine; slovenački poslovni objekat „Iskra“; objekat prodajnog centra „Eurosalon“ i grupa drugih objekata u Savskom amfiteatru. ( Zgrade „Simpo“ i „Eurosalon“ su srušeni radi potreba projekta „Beogead na vodi“, a konstrukcija objekta „Iskra“ je ogoljena radi rekonstrukcije )

Arapskom investitoru nije bilo dovoljno što mu je od strane gradske vlast i i države poklonjeno pravo upravljanja nad pomenutom javnom imovinom i dato pravo besplatnog korišćenja zemljišta duž savskog priobalja, koje će nakon izgradnje objekata konvertovati u svojinu, već je uslovio uklanjanje Starog savskog mosta, javnu imovinu koja mu ne pripada, iz razloga što mu estetika mosta ne odgovara, jer se ne uklapa u vizure čudovišnih kula. Da bi se udovoljilo željama stranog investitora, napravljen je plan da se Stari savski most premesti uzvodno kako bi spojio blokove Novog Beograda sa Adom Ciganlijom, da se adaptira u pešačko biciklistički most, a da se na njegovom mestu izgradi potpuno novi most. Bivši gradonačelnik je objasnio građanstvu da je takvo rešnje doneto iz bezbednosnih i saobraćajnih razloga. Razvila se žustra polemika oko sudbine mosta. Struka je uglavnom bila protiv rušenja mosta i njegovog uklanjanja, ne protiveći se izgradnji novog, ali na nekom drugom mestu (Udruženje“Naši mostovi“i predstavnici Udruženja arhitekata Srbije)

Rezultati sprovedene ankete su pokazali da su Beograđani većinom bili protiv rušenja mosta, sentimentalno vezani za poznatu priču o hrabrom beogradskom učitelju Miladinu Zariću, koji je 20 oktobra 1944. godine spasio Stari savski most od nacističkog miniranja. Nakon završenog zvaničnog konkursa za rešenje rekonstrukcije Starog savskog mosta, prihvaćeno je rešenje rušenja mosta i izgradnje novog na istom mestu, iako je postojalo rešenje učesnika konkursa za rekonstrukciju postojećeg, u smislu proširenja sa većim brojem saobraćajnih traka, tramvajskim šinama i biciklističko – pešačkim stazama. Skupština grada je 25 jula 2019. godine usvojila odluke o izgradnji biciklističko – pešačke staze između Novog Beograda i Ade Ciganlije sa mostom preko Save, čime bi se povezala Čukarica i Novi Beograd. U nacrtu Plana detaljne regulacije za izgradnju biciklističko – pešačke staze, nigde se ne pominje mogućnost preseljenja Starog savskog mosta,te se sumnja da će uopšte doći do ostvarenja te ideje, kao veoma skupog poduhvata Opcija koju je izneo aktuelni gradski urbanista, da se Stari savski most prebaci u park Ušće, na slobodnu zelenu površinu i da se osam lokala, nelegalno izgrađenih, sklone unutar samog mosta koji bi se pretvorio u kulturni objekat, zvuči a l a r m a n t n o.

Ostvarenjem ideje preseljenja Starog savskog mosta u park Ušće, zelena površina parka bi dobila još jednu skalameriju, poput predviđenog stajališta za gondolu. Po pitanju sudbine Starog savskog mosta, gradska vlast mora da organizuje javnu raspravu na kojoj bi se čula reč građana i struke.

Autorka teksta je Ganja Bajčetić, članica Saveta Nove stranke.